یادداشت/ باید ریشه بیماری را جست! به قلم حسین سلاح ورزی

مغالطات سفیهانه جبرائیلی در باب قیمت ارز، بیش و پیش از هر چیز بازتاب وضعیت خجالت‌آور حکمرانی در ایران امروز است.

ایشان که مصداق “نداند و نداند که نداند” است و حرج و شماتتی بر وی نیست؛ ولی قاطبه ایرانیان، حتی آنان که خود دستی بر آتش و پایی در میدان سیاست ندارند، به خوبی می‌‌دانند شان و توجیه گفتگوی سیاستگذاران و اهل نظر در باب شبهات و تردید‌های علمی نسبت به ماهیت و اثربخشی فرآیند سیاستگذاری مربوط به سه حوزه اساسی است:

• آنجا که سیاست با لبه دانش سروکار دارد
• آنجا که سیاست با ریشه‌های معرفت‌شناختی دانش سروکار دارد
• آنجا که سیاست بر اثر ضرورت‌های هنجاری، با ملاحظاتی ورای محدوده دانش سروکار دارد.
  آنچه باید پرسید و دانست این است که چرا در مملکتی که روزی امثال ذکاء‌الملک و داور و قوام بر مصادر سیاستگذاری‌اش نشسته بودند؛ بجای گفتگوهای موجه میان اهل اندیشه و سیاستمداران، ژاژخایی گروهی از مفلسان عقلی، نام گفتار سیاستی می‌گیرد و اهل نظر احساس می‌کنند برای حفاظت کشور در برابر انحرافات ناشی از اندیشه‌های آشفته و اذهان تباه، باید در مقام پاسخگویی به شبهات مهملی برآیند که آموخته‌های هر دانشجوی نوپای علوم اجتماعی هم برای رفع آن کفایت می‌کند؟

رفتن کدام مسیر اشتباه ما را در این باتلاق نکبت گرفتار ساخته؟